Recenzja wyd. DVD filmu
Najlepszy film o Bionicle'ach
Wyprodukowany w 2008 roku "Bionicle 3: W sieci mroku" to kolejna próba powołania naszych klocków do życia. Film Terry’ego Shakespeare’a i Davida Moliny jest skierowany do fanów Lego Bionicle, czyli raczej młodszych odbiorców. Jednak moim zdaniem dzieło jest na tyle dobre, że zasługuje na uwagę także dzieci, których nie porywają klocki Lego, oraz starszych. Twórcy zadali sobie wiele trudu, aby otworzyć przed nami wrota do własnoręcznie wykreowanego świata Bionicli.
Przejdźmy zatem do fabuły. Głównym wątkiem tej części jest rozpoczęta w "Bionicle 2: Legendy Metru Nui" misja uratowania uwięzionych przez Makutę matoran. Powracają zatem do swojej, niegdyś rajskiej ojczyzny, teraz zamienionej w krainę rozmaitych kreatur. Ich główny wróg to horda pająkowatych Visoraków, z parą ich bezwzględnych władców na czele. Jednak w dalszym ciągu filmu toa przekonują się, że ich największy wróg – to oni sami.
Aspekt, który w mojej ocenie wyszedł twórcom perfekcyjnie, to stworzenie postaci. Każda z nich w filmie posiada unikalne cechy charakteru. Bohaterowie są obdarzeni własną ekspresją, temperamentem, poczuciem humoru. Każda z nich zdaje się mieć własnego ducha.
Niezwykle dobrze widać to w wątku zdrady głównego bohatera. Nienawiść, uraza i inne emocje tej postaci są niezwykle przekonująco oddane. Dzięki temu kulminacyjna scena jest poruszająca. Tu także ukłon w stronę aktorów polskiej wersji językowej, zwłaszcza Karola Wróblewskiego i Rafała Maćkowiaka, bez których nie udałoby się osiągnąć tych efektów.
Następny element zasługujący na pochwałę to tło muzyczne. Mamy tu do czynienia z muzyką orkiestrową Nathana Fursta. Taka forma muzyki poważnej w mojej ocenie bardzo dobrze się komponuje się z filmem i pomaga wzbudzić emocje u odbiorcy.
Myślę, że twórcy osiągnęli swój cel powołania do życia kolejnej części świata Bionicle. Za główne filary, dzięki którym udało się to osiągnąć, uważam grę aktorów i autentyczność postaci. Obejrzałem wszystkie filmy o Bionicle'ach i moim zdaniem ta część zasługuje na największe uznanie.
Przejdźmy zatem do fabuły. Głównym wątkiem tej części jest rozpoczęta w "Bionicle 2: Legendy Metru Nui" misja uratowania uwięzionych przez Makutę matoran. Powracają zatem do swojej, niegdyś rajskiej ojczyzny, teraz zamienionej w krainę rozmaitych kreatur. Ich główny wróg to horda pająkowatych Visoraków, z parą ich bezwzględnych władców na czele. Jednak w dalszym ciągu filmu toa przekonują się, że ich największy wróg – to oni sami.
Aspekt, który w mojej ocenie wyszedł twórcom perfekcyjnie, to stworzenie postaci. Każda z nich w filmie posiada unikalne cechy charakteru. Bohaterowie są obdarzeni własną ekspresją, temperamentem, poczuciem humoru. Każda z nich zdaje się mieć własnego ducha.
Niezwykle dobrze widać to w wątku zdrady głównego bohatera. Nienawiść, uraza i inne emocje tej postaci są niezwykle przekonująco oddane. Dzięki temu kulminacyjna scena jest poruszająca. Tu także ukłon w stronę aktorów polskiej wersji językowej, zwłaszcza Karola Wróblewskiego i Rafała Maćkowiaka, bez których nie udałoby się osiągnąć tych efektów.
Następny element zasługujący na pochwałę to tło muzyczne. Mamy tu do czynienia z muzyką orkiestrową Nathana Fursta. Taka forma muzyki poważnej w mojej ocenie bardzo dobrze się komponuje się z filmem i pomaga wzbudzić emocje u odbiorcy.
Myślę, że twórcy osiągnęli swój cel powołania do życia kolejnej części świata Bionicle. Za główne filary, dzięki którym udało się to osiągnąć, uważam grę aktorów i autentyczność postaci. Obejrzałem wszystkie filmy o Bionicle'ach i moim zdaniem ta część zasługuje na największe uznanie.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
